Verleidende drugs

Ik gebruik. Ik ben verslaafd. Ik geef het toe. Elke keer weer kan ik de verleiding niet weerstaan. Of het nu regent, stormt, sneeuwt, de zon schijnt en bloed heet is. Het moet! Ik moet het gewoon doen. Want anders?

Ja. dan word ik sago. Ga ik zitten wiebelen. Kriebelen mijn tenen en word ik onrustig. Dat gevoel ken je toch wel? Eigenlijk kan je niet zonder leven. En dan bedoel ik niet die kop koffie iedere dag. Want ja die verslaving heb ik ook. Mijn bijnaam is niet voor niets Elsbeth Douwe Egberts Littink. Nee het gaat verder.

Ik hoor je denken. Waar heeft ze het dan over? Ik zal het nu openbaren. Twee keer per weken komen we bij elkaar. Wij de AA, de Anonieme Atleten. Bij een aantal mensen zal NU het lichtje gaan branden. Niet? Oke dan zeg ik het voluit....kost moeite...... IK BEN VERSLAAFD AAN HARDLOPEN! Poeh dat lucht op. Het is er uit.

Gisterenavond ook weer. Heerlijk. In ons strakke pakkie, wel graag kleding en schoenen in bijpassende kleur, staan we al te wiebelen en springen in de kantine. De sfeer is gespannen. We mogen zo los...De snelle geven onbewust het startsein en de rest hobbelt erachter aan naar buiten .

Eindelijk.... we mogen eraan toegeven. We mogen in de trance komen. De ene been voor de andere zetten. En na een paar minuten komt dan eindelijk het moment..de runners high. Alle stress en zorgen vallen van me af. Ik geef toe aan mijn oerdrang om te bewegen. Want ja, voor die hyperactieve ADHD-ers is hardlopen een uitkomst. En ook al ben ik zo verslavingsgevoelig als het maar kan en moet ik dit verslavende middelen uit de weg proberen te gaan. Niemand neemt mij deze verslaving af! Want tijdens het hardlopen is het eindelijk eens stil in mijn hoofd! En denk ik nergens aan...tenminste bijna nergens aan....Hup, sneller! Je kan veel harder, loop netjes! Benen omhoog!! Maar dat....dat is mijn perfectionistische persoon en daar hadden we het nu lekker even niet over. Puh!

Obsessief doorjakkeren

Je kent het wel. Vlinders in je buik. Alleen maar kunnen denken aan die ene persoon. Overal zijn naam in zien en echt alléééén maar over HEM of HAAR kunnen praten. Ja, je kent het wel.

Nou dat gevoel heb ik dus dagelijks. En sorry Le, niet voor jou. Tuurlijk ben ik verliefd op, houd ik van je..maar ik heb het nu over mijn andere obsessie of obsessies. Ik hoor het je denken, dat is toch best fijn.....Nou vraag het maar aan Le of mijn moeder. Om gek van te worden! En dat worden ze af en toe ook.

Dit is wat ik bedoel. Je bent ergens mee bezig. Dat kan zijn je studie, afvallen, een marathon lopen, een perfecte moeder willen zijn of hét slagende communicatieplan. Je gaat erin op. Het sleept je mee en je wordt er totaal door gedreven. Opgeven NOOIT! Misschien nog steeds herkenbaar. Maar tot hoever ga je? Studeer/ werk je 60 tot 70 uur in de week? Vermijd je sociale aangelegenheden? Loop je uren langs de kant van de weg om je kilometers te maken? Werk je 's nachts door om die unieke traktatie af te krijgen?

Ik vermoed dat het merendeel hier afhaakt. Logisch en gezond! Ik...ik deed dit niet. Ik ging door. Ik ging door tot ik letterlijk boven mijn boeken in slaap viel, in een burn-out belande, een marathon liep op karakter- JEEEHHH- en letterlijk door mijn voegen zakte door zoveel af te vallen en te sporten dat ik niet meer kon. En zo zijn er nog vele voorbeelden.

Tot nu. Hoop ik. Ik weet nu dat dit bij mijn persoon hoort. Doorjakkeren, hyperfocussen, verslavingsgevoelig, grenzeloos. Geef het beestje maar een naampje. Maar goed nieuws. Er is iets aan te doen/ mee om te gaan/ te accepteren etc. Dankzij mijn superpsych kom ik al een heel eind. Fijn! Maar die drang en zin om tot het gaatje te gaan.....ONWEERSTAANBAAR. Dat snap je wel, toch?

Stempeldag

Stel je voor. Vierkante kamer, bureau met stoel, boekenkasten en een tafel met vier stoelen, blauwe. Paarsige- of is het nou lichtblauw?- vloerbedekking en witte muren. Aan de tafel zit een vrouw met naast zich een man, haar vader. Tegenover haar een vrouw met een stapel papieren en een pen. Ze voeren een gesprek. Je duikt nu in het hoofd van de vrouw. Gelukt? Daar gaan we.
Goh die vrouw mag ook ook haar haar wel eens verfen. Hé ging daar nou een alarm af? "Ja, ik was vroeger vaak slordig." Uhm voor mijn vader moet dit wel bekend zijn. Niet vergeten om er zo brood uit te leggen voor Juul en de was niet vergeten!! Brood, was, brood, was. Check opgeslagen (hoop ik). Mijn vader: "Als kind kon ze inderdaad vaak doorjakkeren en drammen." Viel toch wel mee? Ik stond alleen wel eens onder een koude douche? Oh schuim op je mond is niet normaal. Nou dan moeten ze me niet zien hardlopen. Hardlopen, ik moet nog de training voorbereiden. Oh ik zit weer te wiebelen met mijn benen. Eigenlijk wil ik gewoon heel graag hardlopen, bam knallen en tot het uiterste gaan. O nee, vergeten vriendin te bellen. Stom! Blijf bij de les! "Dit alles maakt toch wel duidelijk dat u ADHD en OCPS heeft? Vooral aan de OCPS moet u iets doen, anders blijft u vastlopen?" Pff ADHD, dus toch die modegril? Wat OCPS? Wat is dat? Ik ken alleen COPD? Thuis eerst dat OCPS maar eens opzoeken. O nee ze zegt nog iets. Streven naar perfectie...leven volgens strikte regels....zwart-wit en grijs bestaat niet. Klinkt als muziek in mijn oren.

Dit was een jaar geleden. 27 jaar en dan heb je opeens die stempel. Al tijden loop ik rond met het idee een blog te starten over mijn leven met deze gaven. Ondertussen komt Leon binnen en zegt: "Je moet alinea's maken, zo is het niet overzichtelijk." Welkom in mijn wereld! Bij de volgende blog zal ik alinea's maken.