Je kent het wel. Vlinders in je buik. Alleen maar kunnen denken aan die ene persoon. Overal zijn naam in zien en echt alléééén maar over HEM of HAAR kunnen praten. Ja, je kent het wel.
Nou dat gevoel heb ik dus dagelijks. En sorry Le, niet voor jou. Tuurlijk ben ik verliefd op, houd ik van je..maar ik heb het nu over mijn andere obsessie of obsessies. Ik hoor het je denken, dat is toch best fijn.....Nou vraag het maar aan Le of mijn moeder. Om gek van te worden! En dat worden ze af en toe ook.
Dit is wat ik bedoel. Je bent ergens mee bezig. Dat kan zijn je studie, afvallen, een marathon lopen, een perfecte moeder willen zijn of hét slagende communicatieplan. Je gaat erin op. Het sleept je mee en je wordt er totaal door gedreven. Opgeven NOOIT! Misschien nog steeds herkenbaar. Maar tot hoever ga je? Studeer/ werk je 60 tot 70 uur in de week? Vermijd je sociale aangelegenheden? Loop je uren langs de kant van de weg om je kilometers te maken? Werk je 's nachts door om die unieke traktatie af te krijgen?
Ik vermoed dat het merendeel hier afhaakt. Logisch en gezond! Ik...ik deed dit niet. Ik ging door. Ik ging door tot ik letterlijk boven mijn boeken in slaap viel, in een burn-out belande, een marathon liep op karakter- JEEEHHH- en letterlijk door mijn voegen zakte door zoveel af te vallen en te sporten dat ik niet meer kon. En zo zijn er nog vele voorbeelden.
Tot nu. Hoop ik. Ik weet nu dat dit bij mijn persoon hoort. Doorjakkeren, hyperfocussen, verslavingsgevoelig, grenzeloos. Geef het beestje maar een naampje. Maar goed nieuws. Er is iets aan te doen/ mee om te gaan/ te accepteren etc. Dankzij mijn superpsych kom ik al een heel eind. Fijn! Maar die drang en zin om tot het gaatje te gaan.....ONWEERSTAANBAAR. Dat snap je wel, toch?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten