Ik gebruik. Ik ben verslaafd. Ik geef het toe. Elke keer weer kan ik de verleiding niet weerstaan. Of het nu regent, stormt, sneeuwt, de zon schijnt en bloed heet is. Het moet! Ik moet het gewoon doen. Want anders?
Ja. dan word ik sago. Ga ik zitten wiebelen. Kriebelen mijn tenen en word ik onrustig. Dat gevoel ken je toch wel? Eigenlijk kan je niet zonder leven. En dan bedoel ik niet die kop koffie iedere dag. Want ja die verslaving heb ik ook. Mijn bijnaam is niet voor niets Elsbeth Douwe Egberts Littink. Nee het gaat verder.
Ik hoor je denken. Waar heeft ze het dan over? Ik zal het nu openbaren. Twee keer per weken komen we bij elkaar. Wij de AA, de Anonieme Atleten. Bij een aantal mensen zal NU het lichtje gaan branden. Niet? Oke dan zeg ik het voluit....kost moeite...... IK BEN VERSLAAFD AAN HARDLOPEN! Poeh dat lucht op. Het is er uit.
Gisterenavond ook weer. Heerlijk. In ons strakke pakkie, wel graag kleding en schoenen in bijpassende kleur, staan we al te wiebelen en springen in de kantine. De sfeer is gespannen. We mogen zo los...De snelle geven onbewust het startsein en de rest hobbelt erachter aan naar buiten .
Eindelijk.... we mogen eraan toegeven. We mogen in de trance komen. De ene been voor de andere zetten. En na een paar minuten komt dan eindelijk het moment..de runners high. Alle stress en zorgen vallen van me af. Ik geef toe aan mijn oerdrang om te bewegen. Want ja, voor die hyperactieve ADHD-ers is hardlopen een uitkomst. En ook al ben ik zo verslavingsgevoelig als het maar kan en moet ik dit verslavende middelen uit de weg proberen te gaan. Niemand neemt mij deze verslaving af! Want tijdens het hardlopen is het eindelijk eens stil in mijn hoofd! En denk ik nergens aan...tenminste bijna nergens aan....Hup, sneller! Je kan veel harder, loop netjes! Benen omhoog!! Maar dat....dat is mijn perfectionistische persoon en daar hadden we het nu lekker even niet over. Puh!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten